Silent Hill
Jesienno-zimowe późne
popołudnie. Dzień kończy się nader szybko. Za oknem ciężkie chmury mkną
bezgłośnie, jakby tuż za nimi coś się kryło w mroku. Bezlistne drzewa
rzucają chaotycznie tańczące cienie.. powykręcane.. zesztywniałe.. –
machina ruszyła. W taki wieczór większość ludzi zasiada przed TV, żeby
obejrzeć osiemsetny odcinek ulubionego serialu, można też się wybrać na
pasjonujący spacer, znów wyskoczyć na miasto, czy odpłynąć w
odprężającej kąpieli z książką. Ja w taki dzień chowam pilota do
zmywarki, buty do ‘pawlacza’, książkę zostawiam w łazience i z dzikim
uśmiechem zatapiam się w przeszłości..
Najchętniej wracam do pierwszych
części Silent Hill’a, co prawda PS jest już poza moim zasięgiem, jednak z
powodzeniem można je odpalić podrzędnych PC’tach. Pogoń za horrorem
zaczęłam właśnie od tego tytułu i choć przyznam że nie jest to jedyna
pozycja na mojej marmurowej półce, nie znalazła się jeszcze taka, co
przebiłaby jej klimat. Technika poszła do przodu z taką pompą, że wśród
graczy mało kto tak naprawdę zachwyca się jeszcze klasykami, i choć SH
to wielki tytuł, niewiele nowicjuszy z fascynacją przejdzie grę do końca
(a wszyscy wiemy że nie jest ono jedno ;)).
Zapewne jest to też wina internetu, ale o tym później.
Silent Hill jest
(w moim przypadku) pierwszą grą, która wyzwoliła tak specyficzny rodzaj
lęku, że nawet dziś, jak ją odpalam ‘to coś’ z echem powraca. Sam start
rozpędza niekończące się koło niepokoju. Zostajemy wrzuceni w sam
środek zamglonej nicości i co byśmy nie chcieli osiągnąć, musimy się w
niej bez reszty zanurzyć, by w jakikolwiek sposób koszmar się zakończył.
Może dziś grafika nie powala, ale specyfika gry buduje ten rodzaj
napięcia, do którego nie da się przywyknąć. Psychodeliczna muzyka nie
pozwala zwolnić tętna, ‘rzuty kamer’, na które nie mamy najmniejszego
wpływu potrafią wcisnąć w fotel.. i niejednemu na dźwięk radia pocą się
ręce ;).
Fenomenem SH są też jej kontynuacje. ‘Dwójka’ sporo różni się od
‘Jedynki’. Nowa dawka emocji w innych kolorach. Ciągły niepokój
częściowo zastępuje ciekawość a chęć ucieczki zmienia się w chęć
działania dla rozwiązania sprawy. Nie zostajemy jednak w sielance. Są
wyspy spokoju które odkrywamy, ale ‘nicość ’ wciąga nas bez ostrzeżenia w
swoje odmęty. Wiele osób twierdzi, że to najgorsza część – „bez
polotu”. Może i faktycznie jest mniej obłożona wszechobecnym rozkładem i
spustoszeniem, za to można wyostrzyć oko na nowe formy odrażających
postaci. Sam Piramidogłowy (wobec którego jesteśmy całkowicie bezbronni)
nie raz wywołuje niekontrolowany skurcz w piersi ;)
I genialna ścieżka dźwiękowa robi swoje - bardziej melancholijna, ale
wciąż psychodelik doskonale podtrzymuje klimat. Dla zrozumienia sensu SH
ta część wiele wnosi. Po napisach końcowych gracz siedzi i pyta: ale co
się właściwie stało”, jakie to ma znaczenie?, jaki związek?
Po
wyciągnięciu własnych wniosków siadamy do ‘Trójki’ i toniemy z miejsca,
zanim jeszcze nasze oczy przywykną do ciemności. Znów jesteśmy we
wszechogarniającym nas horrorze, gdzie nieustanny lęk przerywany jest
spazmami strachu i paniki. Czysty obłęd.. I tak można by się zagłębiać
bez końca (a co najmniej do świtu ;) )
Samej fabuły czy historii nie tykam – chcę dać szansę ludziom którzy
jeszcze się nie oczytali, bo to jest kolejny element doskonałości
tamtych czasów (co śmiesznie brzmi, przecież było to zaledwie wczoraj?).
Odkrywanie gry to nie tylko jej przejście (A-B) w grywalny sposób.
Wtedy nie było (powszechnie?) solucji, poradników, wszędobylskich kodów,
forów, pytań, odpowiedzi… dzisiejszego internetu? Trzeba było każdy
przedmiot znaleźć, dotknąć, sprawdzić, niekiedy nawet zapisać! Ach,
pamiętam jak w Alone In the Dark 4 tłumaczyłam całe dzienniki (!), żeby
dokładnie poznać historię Mortonów. Tak, tak.. pierwsze dzieła w tej
dziedzinie nie znały polskiego ;) Odkrycie od zera czym jest Silent Hill było więc nie lada wyzwaniem, szkoda że te czasy już minęły… na szczęście nie dla mnie... ;)
Wow. Fajnie ze ktoś jeszcze gra w takie gry. Ja pamietam pierwszego Alone In The Dark. To była moc ! A pikało z PC Speakera często jak się nie miało karty dzwiękowej. I i tak było strasznie.
OdpowiedzUsuńSH jest moją ulubioną sagą tak samo jak RE te gry mają swój niepowtarzalny klimat i przede wszystkim wysoko rozwiniętą fabule w przeciwieństwie do współczesnych gier które w wielu przypadkach poza napierdalanką nic nie reprezentują . Zresztą to samo tyczy filmów które stawiają na efekty na nic więcej.
OdpowiedzUsuń